Kwetiapina to lek psychotropowy stosowany głównie w leczeniu schizofrenii, choroby afektywnej dwubiegunowej oraz jako uzupełnienie terapii w depresji opornej na leczenie. Substancja ta należy do grupy atypowych leków przeciwpsychotycznych, działających na receptory dopaminowe i serotoninowe w mózgu, co pozwala regulować zaburzenia nastroju i myślenia. Historia wprowadzenia kwetiapiny do terapii sięga lat 90., od tamtej pory lek stał się ważnym elementem terapii psychiatrycznej z uwagi na korzystniejszy profil działań niepożądanych w porównaniu do klasycznych neuroleptyków. Przyczyny stosowania obejmują epizody maniakalne, depresyjne oraz objawy psychotyczne. Typowe działania niepożądane to senność, zawroty głowy, suchość w ustach, przyrost masy ciała oraz czasem zaburzenia metaboliczne. Przebieg leczenia wymaga ścisłej kontroli lekarskiej ze względu na ryzyko objawów niepożądanych i konieczność dostosowania dawki. Diagnostyka przed rozpoczęciem terapii obejmuje ocenę ryzyka cukrzycy i chorób metabolicznych oraz kontrolę ciśnienia tętniczego. Rozpoznanie wskazań odbywa się na podstawie diagnozy psychiatrycznej. Leczenie polega na indywidualnym dawkowaniu, rozpoczynającym się zwykle od małych dawek z stopniowym zwiększaniem. Rehabilitacja polega na wsparciu psychiatrycznym i psychoedukacji pacjenta. Profilaktyka wtórna obejmuje monitorowanie skutków ubocznych oraz zapobieganie nawrotom choroby. Rokowanie zależy od odpowiedzi na leczenie oraz przestrzegania zaleceń. Profilaktyka pierwotna polega na wczesnym rozpoznaniu zaburzeń psychicznych i wdrożeniu terapii. Praktyczne wskazówki dla pacjentów to unikanie nagłego odstawienia leku, zgłaszanie objawów niepożądanych lekarzowi, regularne badania kontrolne i prowadzenie zdrowego trybu życia. Nowe badania kliniczne skupiają się na optymalizacji dawkowania i minimalizacji skutków ubocznych kwetiapiny, co zwiększa jej bezpieczeństwo stosowania.
