Aborcja to przerwanie ciąży, które może następować w sposób samoistny (poronienie) lub być wynikiem interwencji medycznej. W dyskusji publicznej często podkreśla się głównie aspekty prawne i etyczne, jednak bardzo istotne są skutki zdrowotne, zarówno fizyczne, jak i psychiczne, które mogą towarzyszyć kobiecie po zabiegu. Fizyczne następstwa aborcji zależą od momentu jej wykonania, metody, jaką się posłużono oraz od stanu zdrowia kobiety. Zabieg chirurgiczny niesie ryzyko powikłań takich jak krwawienie, uszkodzenia szyjki macicy, perforacja ściany macicy, infekcje czy zrosty wewnątrzmaciczne prowadzące do problemów z płodnością w przyszłości. Farmakologiczne metody wywoływania aborcji również mogą powodować powikłania, jak silne bóle, długotrwałe krwawienia czy zaburzenia hormonalne. Do rzadkich, ale poważnych konsekwencji należą sepsa i konieczność usunięcia macicy w przypadku komplikacji. Równie poważne są skutki psychiczne. W części przypadków pojawia się poczucie ulgi, w innych – lęk, przygnębienie, poczucie winy lub syndrom postaborcyjny obejmujący objawy depresyjne, bezsenność, natrętne myśli, a nawet zaburzenia lękowe. Ważnym czynnikiem decydującym o wystąpieniu problemów psychicznych są wcześniejsze predyspozycje, wsparcie społeczne, relacje rodzinne oraz przekonania religijne i moralne kobiety. Diagnostyka ewentualnych powikłań po aborcji obejmuje badania ginekologiczne, USG macicy, a w przypadku objawów psychicznych – konsultacje psychiatryczne lub psychologiczne. Leczenie powikłań fizycznych jest z reguły objawowe i chirurgiczne, nierzadko z użyciem antybiotykoterapii, natomiast element psychoterapii może być równie ważny, by złagodzić długofalowe efekty emocjonalne. Rokowania po zabiegu są generalnie dobre, jeśli został przeprowadzony w kontrolowanych i bezpiecznych warunkach, jednak w przypadku komplikacji konieczna może być długotrwała terapia. Styl życia wspierający powrót do zdrowia to przede wszystkim regularne kontrole lekarskie, dbanie o higienę intymną, sprawna regeneracja organizmu dzięki zdrowej diecie i odpoczynkowi, a także korzystanie z pomocy grup i specjalistów, jeśli pojawią się objawy obciążenia psychicznego. Profilaktyka polega głównie na świadomym planowaniu rodziny, edukacji seksualnej, odpowiednim doborze metod antykoncepcji i dostępie do opieki medycznej.
