Agorafobia to jedno z zaburzeń lękowych, które charakteryzuje się intensywnym i często paraliżującym lękiem przed znalezieniem się w miejscach publicznych, otwartej przestrzeni lub sytuacjach, w których ucieczka lub uzyskanie pomocy mogłyby być utrudnione. U wielu osób objawy nasilają się w takich sytuacjach jak korzystanie z komunikacji miejskiej, pobyt na zatłoczonym rynku, w kinie, centrum handlowym czy na otwartej ulicy. Agorafobia rozwija się najczęściej po przebytych atakach paniki i w konsekwencji powoduje unikanie sytuacji, które mogą potencjalnie wywołać objawy lękowe. Choroba ta dotyka około 1-3% populacji, częściej kobiet niż mężczyzn, a jej początki przypadają zwykle na okres wczesnej dorosłości. Do przyczyn rozwoju agorafobii zalicza się czynniki genetyczne, predyspozycje osobowościowe, nieprawidłową regulację neuroprzekaźników w mózgu oraz traumatyczne wydarzenia życiowe. Objawy obejmują intensywny strach, kołatanie serca, duszności, zawroty głowy, pocenie się, a w skrajnych przypadkach unikanie wychodzenia z domu. Diagnostyka opiera się na szczegółowym wywiadzie psychiatrycznym, kryteriach klasyfikacyjnych oraz analizie przebytych epizodów lękowych. Leczenie jest wieloetapowe i obejmuje terapię psychologiczną, przede wszystkim poznawczo-behawioralną, która pomaga w nauce radzenia sobie z lękiem oraz stopniowej ekspozycji na sytuacje budzące strach. W przypadkach nasilonych stosuje się farmakoterapię z wykorzystaniem leków przeciwdepresyjnych z grupy SSRI lub SNRI oraz doraźnie leków przeciwlękowych. Rokowania zależą od szybkości wdrożenia terapii i zaangażowania pacjenta, a efekty leczenia bywają bardzo dobre, choć agorafobia może mieć nawroty. Powikłania obejmują depresję, uzależnienia od alkoholu lub leków, izolację społeczną i pogorszenie jakości życia. Profilaktyka polega na wczesnym rozpoznawaniu zaburzeń lękowych, dbaniu o równowagę między pracą a odpoczynkiem, unikaniu stresu, aktywności fizycznej wspierającej zdrowie psychiczne oraz budowaniu wsparcia społecznego. Styl życia wspierający terapię obejmuje praktykowanie technik relaksacyjnych, medytacji, dbanie o higienę snu, aktywne relacje z bliskimi i stopniowe podejmowanie codziennych aktywności mimo lęku, co wzmacnia poczucie kontroli.
