Białaczka i chłoniak to dwie choroby nowotworowe układu krwiotwórczego i limfatycznego, które mogą dawać podobne objawy, jednak różnią się miejscem powstania, charakterystyką komórek nowotworowych, przebiegiem oraz sposobami leczenia. Białaczka rozwija się głównie w szpiku kostnym i krwi, gdzie dochodzi do niekontrolowanego namnażania nieprawidłowych komórek krwiotwórczych, które wypierają zdrowe linie komórek, prowadząc do niedokrwistości, osłabienia odporności oraz krwawień. Natomiast chłoniak rozwija się przede wszystkim w obrębie tkanki limfatycznej, obejmującej węzły chłonne, śledzionę oraz inne obszary układu limfatycznego, skąd komórki nowotworowe mogą rozprzestrzeniać się po całym organizmie. Objawy białaczki to przede wszystkim osłabienie, bladość, częste infekcje, krwawienia z dziąseł i nosa, powiększenie śledziony i wątroby, a w ostrych przypadkach wysoka gorączka i bóle kostne. Z kolei chłoniak daje na ogół objawy powiększenia niebolesnych węzłów chłonnych, nocne poty, gorączkę, świąd skóry i utratę masy ciała. W diagnostyce białaczki główne znaczenie ma morfologia krwi, biopsja szpiku oraz badania cytogenetyczne i immunofenotypowe, natomiast diagnostyka chłoniaków opiera się na biopsji powiększonych węzłów chłonnych i badaniach histopatologicznych. Leczenie również odbiega – w białaczce podstawą jest chemioterapia, terapie celowane, przeszczep komórek macierzystych i w niektórych przypadkach immunoterapia, natomiast w chłoniakach stosuje się kompleksowe schematy chemioterapii, radioterapię, terapie biologiczne oraz autologiczne lub allogeniczne przeszczepy szpiku. Rokowanie w obu chorobach jest uzależnione od podtypu, wieku pacjenta, stanu ogólnego i odpowiedzi na leczenie, jednak w ostatnich latach dzięki nowoczesnym terapiom celowanym wyniki leczenia są coraz lepsze. Różnica między tymi jednostkami chorobowymi ma kluczowe znaczenie dla wyboru diagnostyki i leczenia, dlatego właściwe rozpoznanie oparte na specjalistycznych badaniach jest podstawą skutecznej terapii i zwiększenia szans na wyleczenie.