Magnetronik to specjalistyczne urządzenie wykorzystywane w fizykoterapii, które łączy działanie pola magnetycznego i impulsowych prądów elektrycznych w celu oddziaływania na tkanki organizmu, wykorzystywane głównie w rehabilitacji pourazowej, ortopedii i medycynie sportowej. Zabieg polega na poddawaniu wybranych obszarów ciała działaniu modulowanych sygnałów elektromagnetycznych, które wspierają ukrwienie, łagodzą stany zapalne, przyspieszają gojenie i zmniejszają dolegliwości bólowe. Historia rozwoju urządzenia wywodzi się z badań nad oddziaływaniem energii elektromagnetycznej na ciało ludzkie w drugiej połowie XX wieku, a współczesne aparaty są coraz bardziej precyzyjne i oferują możliwość dostosowania parametrów do indywidualnych potrzeb pacjenta. Wskazania do stosowania magnetronika obejmują przewlekłe bóle kręgosłupa, stany pourazowe, choroby zwyrodnieniowe stawów, neuralgie, zespoły bólowe mięśniowe, opóźnione zrosty kostne i zaburzenia krążenia obwodowego. Zabieg jest bezbolesny i wykonywany w seriach, zwykle kilka razy w tygodniu, a pacjent odczuwa jedynie delikatne mrowienie lub uczucie ciepła w miejscu naświetlania. Przeciwwskazaniami są choroby nowotworowe, infekcje, ciąża, obecność rozrusznika serca lub innych wszczepionych urządzeń elektronicznych, padaczka, skłonność do krwawień i ciężkie zaburzenia rytmu serca. Pacjenci często pytają, czy magnetronik można stosować u dzieci – w praktyce decyzja ta należy do lekarza i jest podejmowana indywidualnie w zależności od wskazań i braku przeciwwskazań. W diagnostyce przed zastosowaniem magnetronika ważna jest dokładna ocena stanu zdrowia i potrzeb pacjenta, aby przerwać terapię w razie pojawienia się działań ubocznych. Rokowanie u osób poddających się zabiegom jest dobre, a magnetronik często stanowi element kompleksowej rehabilitacji, łączony z kinezyterapią i fizjoterapią manualną. Badania naukowe prowadzone nad tą metodą wskazują na jej skuteczność w zmniejszaniu bólu i poprawie funkcji ruchowych, choć wymaga dalszej analizy dla standaryzacji protokołów. Profilaktyka wtórna obejmuje podtrzymywanie efektów terapii dzięki regularnej aktywności fizycznej, stosowaniu zdrowej diety i dbaniu o postawę ciała.
