Agresja impulsywna to rodzaj zachowania charakteryzującego się nagłym, często nieproporcjonalnym wybuchem gniewu lub przemocy w odpowiedzi na sytuacje wywołujące frustrację, stres bądź poczucie zagrożenia. W przeciwieństwie do agresji planowanej, impulsywna ma gwałtowny przebieg, występuje spontanicznie i jest trudna do kontrolowania przez osobę, która jej doświadcza. Objawia się krzykiem, wulgarnymi słowami, niszczeniem przedmiotów, użyciem siły fizycznej lub autoagresją. Do rozwoju agresji impulsywnej przyczyniają się zaburzenia neurobiologiczne, ADHD, zaburzenia osobowości, uzależnienia od alkoholu i narkotyków, a także problemy emocjonalne, takie jak depresja czy lęk. Czynniki ryzyka obejmują przewlekły stres, traumatyczne przeżycia, brak umiejętności radzenia sobie z emocjami oraz wzorce przemocy w rodzinie. Diagnostyka polega najczęściej na obserwacji zachowania, wywiadzie psychologicznym oraz ocenie zaburzeń towarzyszących. Leczenie obejmuje psychoterapię indywidualną i grupową, naukę technik samokontroli emocji, treningi asertywności oraz ćwiczenia relaksacyjne. W cięższych przypadkach stosuje się farmakoterapię lekami stabilizującymi nastrój, przeciwdepresyjnymi lub przeciwpsychotycznymi. Nieleczona agresja impulsywna prowadzi do poważnych konsekwencji, takich jak konflikty rodzinne, utrata pracy, problemy prawne, izolacja społeczna czy ryzyko przemocy domowej. Rokowania zależą od nastawienia pacjenta i systematyczności w terapii – szansa na poprawę jest duża, jeśli leczenie zostanie wdrożone odpowiednio wcześnie. Profilaktyka polega na nauce odpowiednich strategii radzenia sobie ze stresem, aktywności fizycznej pomagającej rozładować napięcie, unikaniu substancji psychoaktywnych oraz rozwijaniu umiejętności komunikacyjnych. Styl życia wspierający terapię obejmuje regularne ćwiczenia, zdrową dietę, praktykowanie technik mindfulness, budowanie wsparcia wśród rodziny i przyjaciół oraz konsekwentne uczestnictwo w zajęciach terapeutycznych.
