Amnioinfuzja to procedura medyczna stosowana w położnictwie, polegająca na wprowadzeniu płynu, zwykle soli fizjologicznej lub roztworu Ringera, bezpośrednio do jamy owodniowej przez cewnik wprowadzony do macicy przez szyjkę. Zabieg wykonywany jest najczęściej w trakcie porodu, aby rozwiązać określone problemy związane z dobrostanem płodu. Celem amnioinfuzji jest rozcieńczenie gęstego smółkowego płynu owodniowego, co zmniejsza ryzyko aspiracji smółki przez dziecko, a także wyrównanie objętości płynu przy jego niedoborze. Kolejnym istotnym wskazaniem jest łagodzenie ucisku pępowiny, czyli tzw. deceleracji zmiennych w zapisie KTG, które objawiają się spadkami tętna płodu wskutek zaburzonego przepływu krwi. Procedura przebiega w warunkach szpitalnych, pod kontrolą aparatury monitorującej stan płodu i czynność skurczową macicy. Do jej przeprowadzenia wykorzystuje się dojrzałą szyjkę macicy oraz cewnik wewnątrzmaciczny, przez który powoli podaje się roztwór. Zabieg jest na ogół dobrze tolerowany, ale wymaga ścisłego nadzoru lekarskiego. Objawy, które mogą pojawić się u rodzącej, to uczucie dyskomfortu w dole brzucha i wzmożone parcie, jednak poważne powikłania występują rzadko. Ryzyko obejmuje infekcję wewnątrzmaciczną, skurcze macicy zbyt intensywne, uszkodzenie pęcherza płodowego czy zaburzenia rytmu serca dziecka. Diagnostyka przed zabiegiem polega na ocenie tętna płodu, ilości płynu owodniowego w USG oraz monitorowaniu przebiegu porodu. Amnioinfuzja nie stanowi terapii przyczynowej, ale działa objawowo, poprawiając środowisko płodu w trakcie trwania porodu. Rokowania są zazwyczaj dobre, ponieważ odpowiednio przeprowadzony zabieg zmniejsza ryzyko cesarskiego cięcia i powikłań okołoporodowych. Styl życia czy profilaktyka nie mają znaczenia w bezpośrednim ustaleniu wskazań do zabiegu, gdyż są one sytuacjami nagłymi w trakcie porodu. Jednak dbanie o zdrowie w ciąży, regularne wizyty kontrolne i badania USG pozwalają lepiej rozpoznać potencjalne komplikacje i szybciej wdrożyć odpowiednie działania.
