Amniotomia to procedura położnicza, której celem jest sztuczne przebicie pęcherza płodowego w trakcie porodu. Pęcherz płodowy to struktura wypełniona płynem owodniowym, która otacza i chroni rozwijający się płód. Zabieg amniotomii wykonuje się zwykle w sytuacjach, gdy konieczne jest przyspieszenie przebiegu porodu, wzmocnienie skurczów macicy lub umożliwienie monitorowania stanu płodu poprzez bezpośredni dostęp. Technikę przeprowadza lekarz położnik lub położna, wprowadzając specjalny hak lub cewnik dopochwowo w celu przerwania błon płodowych. Zabieg jest bezbolesny, choć kobietom może towarzyszyć uczucie ciepłego wypływu większej ilości wód płodowych. Amniotomia bywa wykonywana jako element indukcji porodu lub jego przyspieszenia w sytuacji, gdy skurcze są zbyt słabe albo nieregularne. Wskazaniami mogą być również względy medyczne, np. nadciśnienie w ciąży, cukrzyca ciężarnych czy podejrzenie infekcji wewnątrzmacicznej. Potencjalne powikłania amniotomii to ryzyko infekcji, wypadnięcie pępowiny, krwawienie czy zbyt szybkie i bolesne skurcze macicy. W praktyce zabieg wykonuje się przy zachowaniu aseptyki i pod kontrolą doświadczonego personelu. Diagnostyka przed jego wykonaniem wymaga oceny stopnia rozwarcia szyjki macicy, ułożenia płodu oraz ilości płynu owodniowego. Amniotomia nie zawsze prowadzi do przyspieszenia porodu – w części przypadków konieczne jest dalsze wspomaganie farmakologiczne oksytocyną. Rokowania są zazwyczaj dobre, gdy zabieg wykonywany jest zgodnie z zaleceniami i we właściwych warunkach. Amniotomia nie jest zalecana rutynowo, lecz jedynie w określonych wskazaniach medycznych. Styl życia i profilaktyka u kobiety ciężarnej nie mają bezpośredniego wpływu na konieczność wykonania tego zabiegu, ale dbanie o zdrowie w ciąży, regularne wizyty lekarskie i monitorowanie stanu płodu zwiększają bezpieczeństwo przebiegu porodu.
