Borelioza, czyli choroba z Lyme, jest zakażeniem bakteryjnym wywołanym przez krętki Borrelia burgdorferi, przenoszonymi przez kleszcze. Choroba ta jest znana od lat 70. XX wieku, kiedy po raz pierwszy opisano jej objawy i związek z kleszczami. Borelioza jest trudna do diagnozowania ze względu na zmienność i niespecyficzność objawów, które często przypominają inne schorzenia. Pierwszym i charakterystycznym symptomem jest rumień wędrujący wokół miejsca ukąszenia, ale nie zawsze się pojawia, a u wielu pacjentów choroba rozprzestrzenia się w organizmie, prowadząc do objawów neurologicznych, reumatologicznych, kardiologicznych oraz skórnych. Diagnostyka polega na dokładnym wywiadzie epidemiologicznym, badaniu klinicznym oraz oznaczaniu przeciwciał w surowicy krwi metodami immunoenzymatycznymi i Western Blot. Jednakże wyniki badań mogą być fałszywie ujemne we wczesnych stadiach zakażenia, co utrudnia rozpoznanie. Borelioza może przebiegać w kilku fazach – faza wczesna miejscowa, późna rozsiana i przewlekła, każda z różnym spektrum objawów. Leczenie opiera się na podawaniu antybiotyków o szerokim spektrum, zwykle przez kilka tygodni, a w cięższych przypadkach także dożylnie. Wczesne wykrycie i podjęcie terapii daje dobre rokowanie, natomiast późne stadium może powodować przewlekłe objawy neurologiczne i inne powikłania. Pacjenci często pytają jak uniknąć boreliozy – profilaktyka polega na stosowaniu odzieży ochronnej, repelentów, szybkim usuwaniu kleszczy oraz kontrolowaniu skóry po spacerach w lesie. Choroba ta nadal stanowi wyzwanie diagnostyczne i terapeutyczne, dlatego wymaga świadomości lekarzy i pacjentów oraz długotrwałej obserwacji. Badania kliniczne trwają nad szczepionkami oraz nowymi metodami diagnostycznymi, które mogłyby poprawić skuteczność wykrywania choroby w jej początkowej fazie.
