Czyrak ucha to bolesne zapalenie mieszka włosowego i otaczającej tkanki w obrębie małżowiny usznej lub przewodu słuchowego zewnętrznego, wywołane najczęściej przez bakterie gronkowca złocistego. Schorzenie to objawia się nagromadzeniem ropy, bolesnym obrzękiem i zaczerwienieniem oraz wrażliwością na dotyk, a w cięższych przypadkach ograniczeniem słuchu wskutek obrzęku przewodu słuchowego. Powikłany przebieg może prowadzić do rozprzestrzenienia się zakażenia na tkanki sąsiadujące. Do czynników ryzyka zalicza się obniżoną odporność, cukrzycę, niedożywienie, przewlekłe choroby skóry, urazy mechaniczne kanału słuchowego, np. poprzez częste używanie patyczków kosmetycznych, a także brak higieny i wzmożoną potliwość. Objawy obejmują pulsujący ból nasilający się przy żuciu czy dotyku, uczucie pełności w uchu, wyciek ropy i niekiedy podwyższoną temperaturę ciała. Diagnostyka polega na badaniu otoskopowym, dzięki któremu lekarz ocenia stan zapalny i stopień zajęcia przewodu słuchowego. Leczenie obejmuje przede wszystkim antybiotykoterapię miejscową i ogólną, stosowanie środków przeciwbólowych i przeciwzapalnych, a w niektórych przypadkach nacięcie czyraka i drenaż ropnia. Wspomagająco zaleca się ciepłe okłady oraz unikanie drażnienia miejsca objętego stanem zapalnym. Pacjenci często pytają, czy czyrak ucha jest zaraźliwy – zakażenie powstaje w wyniku namnażania bakterii oportunistycznych we własnym organizmie, więc nie przenosi się bezpośrednio poprzez kontakt społeczny, choć ryzyko zakażenia istnieje w przypadku wspólnego używania przedmiotów higienicznych. Rokowanie jest zazwyczaj dobre, jeśli leczenie zostanie wdrożone wcześnie, natomiast opóźnienie terapii może prowadzić do przewlekłych stanów zapalnych ucha i pogorszenia słuchu. Profilaktyka obejmuje dbanie o higienę, unikanie urazów przewodu słuchowego, wzmacnianie odporności i leczenie chorób przewlekłych. Nowe badania skupiają się na szczepach bakterii opornych na antybiotyki i poszukiwaniu nowych metod leczenia zakażeń skóry i tkanki podskórnej.
