Hipomania to stan psychiczny charakteryzujący się podwyższonym nastrojem, zwiększoną aktywnością i energią, który jest łagodniejszą formą manii, ale stanowi istotny element zaburzeń afektywnych dwubiegunowych. Historia badań pokazuje, że hipomania była opisywana już w XIX wieku, a współczesna psychiatria klasyfikuje ją jako epizod hipomaniakalny, który nie powoduje tak poważnych zakłóceń funkcjonowania jak mania, ale i tak może prowadzić do negatywnych konsekwencji zdrowotnych i społecznych. Przyczyny hipomanii są złożone i obejmują predyspozycje genetyczne, zaburzenia równowagi neuroprzekaźników takich jak serotonina i dopamina, a także działanie czynników środowiskowych, stresu czy braku snu. Objawy hipomanii to zwiększona pewność siebie, wielomówność, gonitwa myśli, spadek potrzeby snu, impulsywne decyzje i podwyższona aktywność społeczna czy zawodowa. W odróżnieniu od manii nie pojawiają się objawy psychotyczne, takie jak urojenia czy poważne zaburzenia kontaktu z rzeczywistością. Nietypowe objawy mogą jednak obejmować ryzykowne zachowania seksualne, lekkomyślne wydawanie pieniędzy czy podejmowanie działań bez przewidywania ich skutków. Powikłania wynikające z nieleczonej hipomanii obejmują przejście w pełnoobjawowy epizod maniakalny, pogorszenie relacji interpersonalnych, a także wzrost ryzyka uzależnień. Diagnostyka hipomanii opiera się na szczegółowym wywiadzie psychiatrycznym i obserwacji zachowania pacjenta, a rozpoznanie różnicowe obejmuje odróżnienie jej od osobowości ekstrawertycznej, zaburzeń lękowych czy efektów działania substancji psychoaktywnych. Leczenie farmakologiczne hipomanii obejmuje stosowanie stabilizatorów nastroju takich jak lit czy leki przeciwpadaczkowe, a w niektórych przypadkach neuroleptyków atypowych. Metody niefarmakologiczne to psychoterapia poznawczo-behawioralna, psychoedukacja i terapia rodzinna. Rehabilitacja osób po epizodach hipomaniakalnych obejmuje naukę rozpoznawania objawów prodromalnych i stosowanie strategii zapobiegających nawrotom. Rokowanie przy odpowiednim leczeniu jest korzystne, jednak nieleczona hipomania może prowadzić do poważnych komplikacji. Najczęściej zadawane pytania pacjentów dotyczą tego, czy hipomania musi zawsze oznaczać chorobę, czy można ją traktować jako pozytywną cechę oraz jak unikać jej pogłębiania. Odpowiedź brzmi, że hipomania jest objawem zaburzenia i wymaga terapii, mimo iż czasem bywa postrzegana jako okres zwiększonej produktywności. Profilaktyka wtórna obejmuje naukę radzenia sobie ze stresem i kontrolowanie trybu życia, a pierwotna edukację społeczną na temat zdrowia psychicznego. Praktyczne wskazówki dla pacjentów obejmują regularny kontakt z lekarzem, dbanie o higienę snu, unikanie alkoholu i substancji psychoaktywnych oraz prowadzenie dziennika nastroju.
