Infantylizm to termin używany w psychologii i psychiatrii do opisania postawy, zachowania lub cech charakterystycznych dla osób dorosłych, które przejawiają skłonności typowe dla wieku dziecięcego, zarówno w sferze emocjonalnej, jak i seksualnej. Historia pojęcia sięga początków XX wieku, kiedy zaczęto opisywać osoby uzależnione od opieki i bezpieczeństwa bliskich, niepotrafiące podejmować samodzielnych decyzji. Infantylizm może przybierać różne formy – od emocjonalnego, objawiającego się niedojrzałością emocjonalną, ograniczoną samodzielnością i trudnościami w radzeniu sobie ze stresem, po infantylizm seksualny, określany jako parafilia, związany z przyjmowaniem dziecięcych ról w relacjach intymnych. Objawy infantylizmu emocjonalnego obejmują zależność od innych, nierealistyczne oczekiwania wobec otoczenia, unikanie odpowiedzialności, trudności w relacjach interpersonalnych oraz niską tolerancję na frustrację. Przyczyny mogą być związane z nieprawidłowym procesem socjalizacji, wychowaniem w środowisku nadopiekuńczym, traumami z dzieciństwa czy zaburzeniami osobowości. Infantylizm seksualny może prowadzić do zachowań parafilijnych, w których dorosły imituje dziecko albo oczekuje od partnera takich ról, co stanowi zaburzenie wymagające terapii. Diagnostyka infantylizmu opiera się na badaniu psychologicznym i psychiatrycznym, wywiadzie osobistym i rodzinnym oraz wykluczaniu innych zaburzeń psychicznych. Rozpoznanie różnicowe obejmuje zaburzenia osobowości zależnej, narcystycznej czy unikającej oraz różne postacie fetyszyzmu i parafilii. Leczenie infantylizmu zależy od rodzaju i stopnia nasilenia objawów. Terapia psychologiczna polega na kognitywno-behawioralnym treningu umiejętności społecznych, terapii indywidualnej i rodzinnej, a w przypadku parafilii stosuje się również farmakoterapię zmniejszającą popęd seksualny. Rehabilitacja psychiczna wymaga długotrwałego wsparcia terapeutycznego oraz świadomego budowania dojrzałych mechanizmów radzenia sobie. Rokowanie zależy od stopnia zaburzenia, ale odpowiednio wczesna terapia zwiększa szanse poprawy funkcjonowania społecznego i psychicznego. Profilaktyka infantylizmu polega na prawidłowym wychowaniu, wsparciu emocjonalnym w dzieciństwie i uczeniu samodzielności. Pacjenci i opiekunowie często pytają, czy infantylizm jest chorobą – odpowiedź brzmi, że to raczej model zachowania i zaburzenie osobowości niż klasyczna jednostka chorobowa, choć w niektórych przypadkach może przyjmować formę parafilii wymagającej leczenia. Nowoczesne badania w psychiatrii analizują rolę czynników genetycznych, hormonalnych i środowiskowych w powstawaniu zachowań infantylnych.
