Łupież biały to łagodna, przewlekła choroba skóry objawiająca się obecnością drobnych, jasnych łusek najczęściej na owłosionych partiach skóry głowy, rzadziej na twarzy i tułowiu. Choroba ta różni się od powszechnie znanego łupieżu pstrego, który charakteryzuje się różnobarwnymi, od jasnoróżowych do brunatnych plamami na skórze, zaś łupież biały cechuje się bielactwowatymi, pozbawionymi melaniny obszarami. Etiologia łupieżu białego nie jest do końca poznana, ale podejrzewa się związek z niewłaściwą produkcją melaniny przez melanocyty, co powoduje powstawanie odbarwionych plam. Czynniki ryzyka obejmują predyspozycje genetyczne, zaburzenia hormonalne, przewlekłe stany zapalne skóry, a także nadmierną ekspozycję na słońce. Objawy obejmują drobne, białe łuski, które często pozostają suche i mają tendencję do zwiększania się po ekspozycji na światło słoneczne, co odróżnia je od łupieżu pstrego, gdzie dochodzi do przebarwień. Przebieg choroby jest zwykle przewlekły i niepostępujący, choć możliwe jest nawracanie i rozprzestrzenianie się zmian. Powikłania są rzadkie, ale choroba może wpływać na estetykę i samopoczucie pacjenta, prowadząc do obniżenia jakości życia. Diagnostyka opiera się na badaniu klinicznym, często wspomaganym dermatoskopią, która pozwala odróżnić łupież biały od podobnych schorzeń, takich jak łupież pstry, grzybica skóry czy bielactwo. W rozpoznaniu różnicowym należy uwzględnić także atopowe zapalenie skóry i łuszczycę. Leczenie obejmuje stosowanie szamponów keratolitycznych, miejscowych kortykosteroidów oraz preparatów przyspieszających pigmentację skóry, takich jak retinoidy czy inhibitory kalcyneuryny. Często stosuje się również fototerapię UVA i UVB, która może poprawić stan skóry i przywrócić jej naturalny kolor. W profilaktyce wtórnej i terapii wspomagającej istotne są odpowiednia pielęgnacja skóry, unikanie nadmiernego nasłonecznienia oraz stosowanie preparatów nawilżających. Rokowanie jest dobre, choroba rzadko powoduje trwałe zmiany, ale wymaga systematycznego leczenia i kontroli dermatologicznej. W profilaktyce pierwotnej zaleca się ochronę skóry przed słońcem oraz unikanie czynników drażniących. Praktyczne wskazówki dla pacjentów to regularne stosowanie zaleconych preparatów, unikanie stresu oraz edukacja w zakresie prawidłowej higieny skóry. W ostatnich latach badania kliniczne skupiają się na nowych metodach leczenia farmakologicznego, w tym terapii biologicznej, choć nie są one jeszcze powszechnie dostępne. Łupież biały, choć mało groźny, wymaga długotrwałego podejścia terapeutycznego i współpracy między pacjentem a lekarzem dermatologiem w celu poprawy komfortu życia i zapobiegania nawrotom.
