Miażdżyca należy do przewlekłych chorób tętnic rozwijających się przez wiele lat i będących główną przyczyną zgonów sercowo-naczyniowych. Leczenie miażdżycy jest złożone i ma na celu nie tylko spowolnienie postępu choroby, ale także redukcję ryzyka poważnych powikłań takich jak zawał serca, udar mózgu czy amputacje z powodu niedokrwienia kończyn. Podstawowymi metodami terapii są zmiana stylu życia, farmakoterapia i leczenie zabiegowe. W zakresie farmakologii stosuje się leki obniżające poziom cholesterolu LDL jak statyny, ezetymib i inhibitory PCSK9. Leki przeciwpłytkowe takie jak aspiryna czy klopidogrel zmniejszają ryzyko powstawania zakrzepów, a leki hipotensyjne i przeciwcukrzycowe pomagają kontrolować czynniki ryzyka. Leczenie zabiegowe obejmuje angioplastykę balonową, wszczepienie stentów, a w bardziej zaawansowanych przypadkach operacje pomostowania aortalno-wieńcowego czy tętniczego. Równie ważna jest profilaktyka, która powinna funkcjonować równolegle z leczeniem – obejmuje ona aktywność fizyczną minimum 150 minut tygodniowo, zdrową dietę z ograniczeniem czerwonego mięsa i tłuszczów nasyconych, utrzymanie prawidłowej masy ciała, unikanie stresu i używek. Objawy, które powinny skłonić do diagnostyki to bóle wieńcowe, duszności, przemijające ataki niedokrwienne mózgu, bóle nóg przy chodzeniu. Diagnostyka miażdżycy opiera się na badaniach obrazowych tętnic i testach czynnościowych serca oraz laboratoryjnych obejmujących lipidogram, glukozę, CRP. W rehabilitacji pacjentów z miażdżycą ważne są programy kinezyterapii, edukacja dietetyczna, psychoterapia wspierająca redukcję stresu oraz udział w grupach wsparcia. Rokowanie zależy od stadium choroby i konsekwencji pacjenta – osoby ściśle przestrzegające zaleceń medycznych mogą żyć długo i aktywnie mimo obecności choroby. Pacjenci często pytają czy miażdżyca jest całkowicie wyleczalna – odpowiedź brzmi, że nie jest, ale skuteczna terapia i profilaktyka mogą sprawić, że stanie się chorobą przewlekłą dobrze kontrolowaną i nie musi skracać znacząco długości życia.
