Osobowość histrioniczna to zaburzenie osobowości należące do grupy tzw. osobowości dramatycznych czy emocjonalnych, które charakteryzuje się nadmierną potrzebą zwracania na siebie uwagi, teatralnością zachowań, skłonnością do przesadnej ekspresji emocji oraz częstym poszukiwaniem aprobaty otoczenia. Osoby z osobowością histrioniczną mają tendencję do budowania relacji opartych na powierzchownych więziach, w których dążą do uzyskania uznania i podziwu, co jednak często skutkuje brakiem stabilnych i długotrwałych związków. Główne objawy to egzaltowane reakcje emocjonalne, przesadna gestykulacja, zmienność nastrojów, dramatyzowanie codziennych zdarzeń, a także ubiór czy zachowanie przyciągające uwagę. Mogą występować trudności z koncentracją na zadaniach, niestałość emocjonalna oraz szybkie znudzenie i poszukiwanie nowych bodźców. Przyczyny obejmują czynniki genetyczne, temperament, a także wychowanie w środowisku, w którym zachowania pełne ekspresji były wzmacniane i nagradzane. Osobowość histrioniczna może współwystępować z innymi zaburzeniami, takimi jak depresja, zaburzenia lękowe czy uzależnienia. Diagnostyka opiera się na szczegółowym wywiadzie psychiatrycznym, ocenie klinicznej i kwestionariuszach osobowości, a rozpoznanie różnicowe obejmuje m.in. zaburzenia borderline, narcystyczne czy dwubiegunowe. Leczenie skupia się przede wszystkim na psychoterapii, a najwięcej badań potwierdza skuteczność terapii poznawczo-behawioralnej oraz psychodynamicznej, które uczą pacjenta rozpoznawania i regulowania emocji oraz stopniowego budowania głębszych relacji. Farmakoterapia stosowana jest jedynie w przypadku objawów współistniejących jak depresja czy stany lękowe. Rokowanie zależy od gotowości pacjenta do zmiany i długości trwania objawów, ale regularna terapia daje możliwość poprawy jakości życia i ograniczenia problematycznych zachowań. Pacjenci i bliscy często pytają, jak żyć z osobą o osobowości histrionicznej – kluczowe jest cierpliwe wsparcie, stawianie granic oraz zachęcanie do terapii. Profilaktyka obejmuje budowanie stabilnych wzorców relacji od dzieciństwa i uczenie zdrowej ekspresji emocji.
