Przeciwciała anty-TG, czyli przeciwciała przeciwko tyreoglobulinie, odgrywają istotną rolę w diagnostyce chorób autoimmunologicznych tarczycy, takich jak choroba Hashimoto czy choroba Gravesa-Basedowa. Tyreoglobulina to białko produkowane w komórkach pęcherzykowych tarczycy, które pełni funkcję prekursora hormonów tarczycy T3 i T4. Obecność przeciwciał anty-TG wskazuje na proces autoimmunologiczny, w którym układ odpornościowy nieprawidłowo rozpoznaje własne tkanki jako obce i podejmuje próbę ich zniszczenia. Historia badań nad autoimmunologią tarczycy sięga pierwszej połowy XX wieku, a odkrycie przeciwciał anty-TG znacząco udoskonaliło diagnostykę w endokrynologii. Przyczyny pojawienia się tych przeciwciał są złożone i obejmują predyspozycje genetyczne, czynniki środowiskowe, infekcje wirusowe, przewlekły stres oraz zaburzenia hormonalne. Objawy związane z chorobami, w których występują anty-TG, mogą być bardzo różnorodne – od typowych symptomów niedoczynności tarczycy jak zmęczenie, przyrost masy ciała, sucha skóra czy wypadanie włosów, po objawy nadczynności z kołataniem serca, utratą wagi i nadmierną potliwością. Diagnostyka laboratoryjna polega na oznaczeniu poziomu anty-TG we krwi za pomocą testów immunologicznych, często w połączeniu z oznaczeniem przeciwciał anty-TPO oraz badaniami hormonalnymi TSH, FT3 i FT4. Badania obrazowe takie jak USG tarczycy pozwalają na ocenę struktury i obecności zmian ogniskowych. Rozpoznanie różnicowe obejmuje wole guzkowe, nowotwory tarczycy czy inne choroby endokrynologiczne. Leczenie uzależnione jest od rozpoznania klinicznego – w przypadku Hashimoto polega ono najczęściej na substytucji hormonu L-tyroksyny, podczas gdy w chorobie Gravesa-Basedowa stosuje się leki tyreostatyczne, jod radioaktywny lub leczenie chirurgiczne. Rokowanie w chorobach autoimmunologicznych tarczycy jest najczęściej dobre, pod warunkiem ścisłej kontroli hormonalnej i stałej współpracy z endokrynologiem. Pacjenci często pytają, czy obecność przeciwciał anty-TG zawsze oznacza chorobę – odpowiedź brzmi: nie, gdyż u części osób przeciwciała mogą występować bez pełnego obrazu klinicznego, jednak ich obecność wymaga monitorowania. Współczesne badania kliniczne koncentrują się na immunomodulacyjnym leczeniu autoimmunologii tarczycy, które w przyszłości może pozwolić na zahamowanie produkcji patologicznych przeciwciał. Profilaktyka obejmuje zdrowy styl życia, unikanie nadmiernego stresu, wspieranie odporności oraz regularne kontrolowanie badań tarczycy u osób z predyspozycjami rodzinnymi.
