Rumień cukrzycowy to charakterystyczna zmiana skórna, która może pojawiać się u pacjentów zmagających się z cukrzycą, zwłaszcza długoletnią i źle kontrolowaną. Objaw ten jest istotnym sygnałem ostrzegawczym wskazującym na problemy metaboliczne i zaburzenia mikrokrążenia towarzyszące tej chorobie. Rumień cukrzycowy ma formę czerwonych, plamistych wykwitów skórnych, które najczęściej lokalizują się na kończynach dolnych, szczególnie na podudziach. Mogą być wynikiem uszkodzeń drobnych naczyń krwionośnych spowodowanych przewlekłą hiperglikemią. Historia opisu rumienia cukrzycowego sięga początków badań nad komplikacjami skórnymi w przebiegu cukrzycy, kiedy dermatolodzy zauważyli, że przewlekła choroba wpływa nie tylko na gospodarkę glukozową, ale również na kondycję skóry i jej zdolności regeneracyjne. Przyczyną powstawania rumienia są przede wszystkim zaburzenia w mikrokrążeniu, zmiany zapalne w naczyniach skórnych oraz zmniejszona odporność na infekcje. Dodatkowym czynnikiem ryzyka jest niewyrównana cukrzyca, nadciśnienie tętnicze, palenie papierosów oraz brak właściwej higieny skóry. Objawy obejmują zaczerwienienia skóry, które mogą być bolesne, swędzące lub pozostawać bez dolegliwości, a niekiedy przechodzą w przebarwienia lub zmiany zanikowe. W zaawansowanych przypadkach rumień cukrzycowy może ulec owrzodzeniu, co stanowi realne zagrożenie powstania trudno gojących się ran, w tym zespołu stopy cukrzycowej. Diagnostyka opiera się na badaniu skóry przez lekarza dermatologa lub diabetologa oraz różnicowaniu z innymi schorzeniami dermatologicznymi, takimi jak rumień guzowaty, zapalenie naczyń czy wyprysk alergiczny. Leczenie rumienia cukrzycowego jest złożone i polega przede wszystkim na skutecznym wyrównaniu poziomu glukozy we krwi, ponieważ bez kontroli metabolicznej nie ma mowy o trwałym cofnięciu objawów. Stosuje się również preparaty miejscowe przyspieszające gojenie i poprawiające kondycję skóry, a w przypadku infekcji konieczna może być antybiotykoterapia. Metody niefarmakologiczne obejmują właściwą higienę skóry, stosowanie emolientów, unikanie urazów oraz kontrolę masy ciała. Rehabilitacja obejmuje edukację pacjentów z cukrzycą na temat pielęgnacji skóry i profilaktyki powikłań. Rokowanie zależy od stopnia wyrównania choroby podstawowej oraz szybkości wdrożenia leczenia. Wczesne działanie i dobra kontrola glikemii mogą zapobiec rozwojowi poważniejszych powikłań. Profilaktyka rumienia cukrzycowego polega na regularnym monitorowaniu poziomu cukru, stosowaniu zdrowej diety, odpowiedniej aktywności fizycznej i ścisłej współpracy z lekarzem. Pacjenci powinni pamiętać, że każda zmiana skórna pojawiająca się w przebiegu cukrzycy wymaga natychmiastowej konsultacji medycznej, ponieważ może stanowić sygnał ogólnoustrojowych zaburzeń i zwiększać ryzyko rozwoju stopy cukrzycowej.
