Ślaz dziki (Malva sylvestris) to roślina znana od wieków w medycynie ludowej, szczególnie ceniona ze względu na zawartość dużych ilości śluzów roślinnych, które mają działanie powlekające i łagodzące. Jako gatunek z rodziny ślazowatych, spotykany jest na łąkach, miedzach i nieużytkach w całej Europie. W fitoterapii wykorzystuje się jego kwiaty i liście, które zawierają flawonoidy, antocyjany, garbniki i kwasy organiczne. Najważniejszym kierunkiem zastosowania ślazu dzikiego jest leczenie problemów układu oddechowego. Napary i syropy z tej rośliny łagodzą suchy kaszel, chrypkę, podrażnienia gardła i krtani, ponieważ tworzą ochronną warstwę na błonach śluzowych, zmniejszając ich podrażnienie. Dlatego od dawna stosowany był jako domowy środek dla dzieci i dorosłych na przeziębienia oraz infekcje górnych dróg oddechowych. Dzięki zawartości śluzów pomaga również w problemach układu pokarmowego – redukuje nadkwaśność, łagodzi bóle brzucha, wspiera gojenie podrażnień jelit i żołądka. Tradycyjnie stosowano go także zewnętrznie w formie okładów na stany zapalne skóry, oparzenia czy drobne rany, przyspieszając regenerację skóry. Ślaz dziki jest bezpieczny, nie powoduje działań ubocznych i może być stosowany również u dzieci i osób starszych. Współcześnie stosuje się go w formie herbatek, syropów, tabletek do ssania oraz ekstraktów. Regularne picie naparu wspiera odporność, zmniejsza objawy kaszlu i wspomaga funkcje przewodu pokarmowego. Rokowania zdrowotne związane ze stosowaniem ślazu dzikiego są bardzo korzystne. Jego profilaktyczne działanie polega na ochronie układu oddechowego i trawiennego w okresach jesienno-zimowych oraz wspieraniu zdrowia skóry przy skłonności do podrażnień. Profilaktyczne wykorzystanie rośliny obejmuje spożywanie naparów oraz stosowanie preparatów ziołowych, co w połączeniu ze zdrową dietą, aktywnością fizyczną i unikaniem używek potęguje jej korzystny wpływ na organizm.
