Tara, znana również pod łacińską nazwą Caesalpinia spinosa, to roślina pochodząca z Ameryki Południowej, której owoce wykorzystywane są do celów leczniczych i przemysłowych. Strąki zawierają znaczne ilości garbników, polisacharydów, polifenoli i związków mineralnych, co nadaje im właściwości przeciwzapalne, przeciwbakteryjne i ściągające. W tradycyjnej medycynie peruwiańskiej i boliwijskiej stosowano tarę do leczenia biegunek, ran, oparzeń i infekcji skórnych. Charakterystyka rośliny obejmuje również działanie oczyszczające układ pokarmowy i regulujące florę jelitową, dzięki czemu znalazła ona zastosowanie w problemach gastrycznych. Typowe objawy, które skłaniają do stosowania tary, to biegunki, stany zapalne skóry, owrzodzenia, zapalenia jamy ustnej, problemy jelitowe i spadek odporności. Diagnostyka chorób, przy których stosowana jest tara, koncentruje się na badaniach morfologii krwi, analizie próbek kału, badaniach endoskopowych przy przewlekłych problemach jelitowych oraz badaniach dermatologicznych w przypadku dolegliwości skórnych. Leczenie farmakologiczne biegunek i stanów zapalnych jelit często uzupełnia się wyciągami z tary, które mają działanie antyseptyczne i uszczelniające błony śluzowe. Stosowana jest także do płukania gardła i jamy ustnej przy stanach zapalnych i infekcjach. Rokowania osób stosujących tę roślinę są dobre, gdyż wzmacnia ona odporność i poprawia funkcjonowanie układu pokarmowego. Powikłania mogą wynikać z nadmiernego stosowania i objawiać się zaparciami, odwodnieniem lub reakcjami alergicznymi. Profilaktyczne użycie tary jako środka wzmacniającego układ pokarmowy i odpornościowy zaleca się szczególnie osobom narażonym na infekcje, podróżującym do krajów tropikalnych czy cierpiącym na wrażliwe jelita. Styl życia sprzyjający terapii powinien obejmować zdrową dietę z ograniczeniem wysoko przetworzonej żywności, unikanie nadmiaru cukru i alkoholu, regularną aktywność fizyczną i nawadnianie, co potęguje działanie tej rośliny.
