Tympanoplastyka to zabieg laryngologiczny polegający na chirurgicznej rekonstrukcji błony bębenkowej oraz, niekiedy, struktur kosteczek słuchowych, który wykonuje się u pacjentów z trwałymi uszkodzeniami ucha środkowego. Pierwsze próby tego typu operacji podejmowano już w połowie XX wieku, a obecnie stosowane techniki uwzględniają wykorzystanie mikroskopów operacyjnych i nowoczesnych narzędzi mikrochirurgicznych. Najczęstszymi wskazaniami do tympanoplastyki są perforacje błony bębenkowej spowodowane przewlekłymi zapaleniami ucha środkowego, urazami akustycznymi lub mechanicznymi, a także obecność przewlekłego wysięku i upośledzenie słuchu. Czynniki ryzyka obejmują nawracające infekcje, brak leczenia ostrych stanów zapalnych, urazy ciśnieniowe czy palenie tytoniu, które pogarsza gojenie. Objawy towarzyszące to wyciek z ucha, niedosłuch przewodzeniowy, szumy uszne, a nietypowe sygnały mogą obejmować zawroty głowy lub ból promieniujący. Diagnostyka przedoperacyjna opiera się na otoskopii, audiometrii, tympanometrii oraz niekiedy badaniach obrazowych w celu oceny ucha środkowego. Różnicowanie obejmuje inne przyczyny niedosłuchu, takie jak otoskleroza, uszkodzenie nerwu ślimakowego czy nowotwory. Leczenie polega na chirurgicznym odtworzeniu ciągłości błony bębenkowej z użyciem przeszczepów własnej tkanki, najczęściej powięzi mięśnia skroniowego lub chrząstki, a w bardziej zaawansowanych przypadkach obejmuje także rekonstrukcję kosteczek słuchowych. Powikłania operacji mogą obejmować infekcje, zawroty głowy, perforację wtórną, a także brak poprawy słuchu. Pacjenci często pytają, kiedy można wrócić do codziennych aktywności – rekonwalescencja trwa około kilku tygodni, a w tym czasie należy unikać nurkowania, lotów samolotem i dużego wysiłku fizycznego. Rehabilitacja obejmuje kontrole laryngologiczne, ochronę ucha przed wodą oraz ćwiczenia poprawiające percepcję słuchową. Badania kliniczne nad nowymi materiałami przeszczepowymi oraz zastosowaniem technik endoskopowych wskazują na coraz lepsze wyniki i mniejsze ryzyko powikłań. Rokowanie po tympanoplastyce jest dobre, szczególnie gdy zabieg zostanie wykonany we wczesnym stadium i w odpowiednich warunkach anatomicznych. Profilaktyka obejmuje leczenie stanów zapalnych ucha, właściwą higienę, unikanie hałasu i dbałość o regularne kontrole laryngologiczne. Pacjenci i ich rodziny powinni być świadomi, że operacja pozwala znacząco poprawić jakość życia, ograniczyć problemy komunikacyjne związane z niedosłuchem i zapobiegać przewlekłym infekcjom.
