Wymioty u dziecka są częstym objawem, który może wskazywać na różnorodne problemy zdrowotne, od łagodnych infekcji wirusowych, po poważniejsze stany wymagające pilnej interwencji medycznej. Definicja wymiotów obejmuje gwałtowne i mimowolne wydalanie treści żołądkowej przez usta, często poprzedzone nudnościami, co jest reakcją obronną organizmu na działanie różnych czynników. Epidemiologia pokazuje, że wymioty są jednym z najczęstszych objawów zgłaszanych w pediatrii, szczególnie w okresie zimowym, gdy wzrasta liczba infekcji układu pokarmowego. Przyczyny mogą być bardzo zróżnicowane – obejmują infekcje bakteryjne i wirusowe przewodu pokarmowego, zatrucia pokarmowe, choroby układu nerwowego, alergie, choroby metaboliczne czy nawet stres i reakcje psychogenne. Typowe objawy towarzyszące to nudności, bóle brzucha, gorączka, biegunka, osłabienie i odwodnienie. Nietypowe objawy, które powinny budzić niepokój, to wymioty u noworodków tryskające na dużą odległość, obecność krwi lub żółci, zaburzenia świadomości czy uporczywe wymioty utrzymujące się dłużej niż 24 godziny. Przebieg wymiotów może być ostry lub przewlekły, a powikłania często dotyczą odwodnienia, zaburzeń elektrolitowych i kwasowo-zasadowych, które mogą prowadzić do poważnych zaburzeń funkcjonowania organizmu. Diagnostyka polega na wywiadzie, badaniu fizykalnym, ocenie stanu nawodnienia oraz badaniach laboratoryjnych, w tym morfologii krwi, elektrolitach, a także badaniach specjalistycznych, takich jak USG jamy brzusznej. Różnicowanie obejmuje wykluczenie chorób zakaźnych, wrodzonych wad anatomicznych przewodu pokarmowego oraz chorób metabolicznych i neurologicznych. Leczenie polega przede wszystkim na przywracaniu odpowiedniego nawodnienia – stosuje się nawadnianie doustne lub dożylne, dietę lekkostrawną oraz leki przeciwwymiotne w sytuacjach wskazanych przez lekarza. W przypadku infekcji bakteryjnych wskazane jest stosowanie antybiotyków, a przy alergiach eliminacja alergenów i leczenie objawowe. Rehabilitacja dotyczy zwłaszcza dzieci z nawracającymi wymiotami i opiera się na nauce prawidłowego odżywiania, redukcji stresu i kontroli objawów. Rokowanie jest zwykle dobre przy prawidłowym prowadzeniu terapii, ale konieczna jest czujność, by uniknąć powikłań odwodnienia czy zaburzeń metabolicznych. Profilaktyka pierwotna obejmuje utrzymanie higieny, unikanie kontaktu z chorymi, stosowanie odpowiedniej diety oraz szczepienia przeciwko wirusom powodującym zakażenia przewodu pokarmowego. Praktyczne wskazówki dla rodziców to monitorowanie stanu dziecka, unikanie forsownych posiłków podczas epizodów wymiotów, stopniowe wprowadzanie lekkostrawnej diety i szybkie zgłaszanie się do lekarza, jeśli pojawią się niepokojące objawy. Nowoczesne badania kliniczne analizują skuteczność nowych leków przeciwwymiotnych oraz metod nawadniania, a także wpływ diety i suplementacji w zapobieganiu nawrotom wymiotów u dzieci.
